Werona w jedno popołudnie

Arena di Verona

Pomimo, że w Weronie spędziłam tylko jedno popołudnie i trochę wieczoru, i nie "zaliczyłam" niezbędnika zabytków,  udało mi się poczuć niezwykłą atmosferę tego miejsca. Stare Miasto Werony ma klimat małego, włoskiego miasteczka. Pełno tam placów i placyków, wąskich ulic i uroczych kamienic. Okazało się, że nie trzeba mieć nawet konkretnego planu zwiedzania, wystarczy szwędać się w którąkolwiek stronę i wszędzie trafi się coś fajnego. Ciekawy budynek, śliczna uliczka, arbuzowe lody czy klimatyczna kawiarnia. Wszystko czego tak naprawdę oczekuję od włoskiego miasta.

Balkon Julii

Zwiedzanie zaczęłam niedaleko Piazza Brá i oczywiście zaczęłam od lodów. Pycha! Plac jest olbrzymi.  Przypomina bardziej szeroki pasaż. To właśnie tam znajduje się najbardziej charakterystyczna budowla miasta - Arena di Verona. Arena zbudowana była w I w.n.e. i podobnie jak Koloseum była oryginalnie rzymskim amfiteatrem. Obecnie jest najlepiej zachowaną budowlą tego rodzaju i nadal sprawuje swoją funkcję. Jest czynnym teatrem, operą i areną koncertową. 

Piazza Bra

Zaledwie parę kroków od tego starożytnego kolosa zaczyna się kontrastujący ciąg pasaży handlowych, gdzie oczywiście królują ekskluzywne butiki włoskich projektantów mody. Trochę jak via Condotti w Rzymie. Podobało mi się to, że nawet na takiej ulicy tradycyjne, włoskie akcenty są na wysięgnięcie ręki. Wystarczy podnieść wzrok ponad sklepy.

Remus i Romulus tuż nad sklepową wystawą.

Trzymając się drogowskazów trafiłam w końcu na via Capello, gdzie znajduje się Casa di Giulietta, czyli legendarny dom Julii. Niestety ciężko tam było o jakąkolwiek atmosferę, ponieważ ilość turystów była zastraszająca. Ludzie z aparatami wypełnili dokładnie każdy centymetr tego małego dziedzińca i ciężko było się czemukolwiek przyjrzeć, ponieważ wystawione w górę tablety zasłaniały oczy. Udało mi się zająć całkiem niezłą miejscówkę zaraz przy bramie na schodkach. Zrobienie zdjęcia balkonu bez jakiejś przypadkowej Julii też graniczy z cudem. Trzeba być cierpliwym i szybkim jak błyskawica, żeby uchwycić ten ułamek sekundy między jedną a drugą. Na dziedzińcu znajduje się też posąg Julii, który ponoć przynosi szczęście w miłości jeśli złapiemy Julię za pierś. Na złapanie jest tylu chętnych,  takie są tam przepychanki, że dziwię się, że posąg jeszcze stoi.

Casa di Giullieta

Odetchnęłam z ulgą kiedy znalazłam się znowu na ulicy... 

Tuż przy domu Julii znajduje się śliczny plac Piazza delle Erbe. To miejsce podobało mi się w Weronie najbardziej. Plac otoczony jest pięknymi kamienicami, które zdobią udekorowane balkony i okna. Jest gwarny i tętni życiem. Pełno tu lodziarni, kawiarni i pizzerii oraz straganów targowych, gdzie kupić można prawie wszystko, od Pinokio po makaron.

Piazza delle Erbe

Targowisko na Piazza delle Erbe

Piekne kamienice z Piazza delle Erbe:

Na placu znajduje się najbardziej charakterystyczna fontanna Werony - Madonna di Verona.

Madonna di Verona

Po drugiej stronie placu, wśród wąskich ulic znalazłam w końcu kawiarnię, którą poleciła mi pewna Włoszka. Caffetteria Borsari serwuje i sprzedaje przepyszna kawę i wygląda trochę jak kuchnia z bajki. Polecam!

Caffetteria Borsari

Po tym długim spacerze przyszedł czas na obiad. Dwa główne przysmaki Werony to konina i gnocchi. Konika, pomimo, że wszyscy mówią, że jest przepyszny, zjeść bym nie dała rady, więc postawiłam na gnocchi. Trafiony wybór. Były super.

Po napełnieniu brzucha, kontynuowałam zwiedzanie wąskimi uliczkami, aż dotarłam do rzeki, gdzie zniknął gwar miasta i przyjemnie było trochę odpocząć podziwiając jednocześnie widok na jedno ze wzgórz, które otaczają Weronę. 

Castel San Pietro

Wieczorem wróciłam na Piazza Brá,  który tętnił życiem jeszcze bardziej niż za dnia. W Arenie rozpoczynała się właśnie jakaś opera. Rozłożono więc czerwone dywany i wystrojeni od stóp do głów goście zjawiali się jedni po drugich. Po drugiej stronie placu znowu kontrast. Z szeregu restauracji dochodziło pokrzykiwanie kibiców, oglądających na telebimach ćwierćfinał Mistrzostw Europy w piłce nożnej. 

W nocy, na pożegnanie z Weroną skusiłam się na kolejne lody. W końcu był upał i skoro lodziarnie były otwarte do pierwszej w nocy, to widocznie to nie grzech.

Następnego dnia pożegnałam Weronę i ruszyłam na północ do Riva del Garda.

Fasola